Ik zie Melissa Kremer op TV haar verhaal doen.
Ze zit met een minister, een burgemeester en een nieuwe BN’er aan tafel. Mannen in pakken met een serieus verhaal en serieuze woorden. Grote problemen. Politiek geladen. En heel Nederland heeft daar een mening over. Iedereen wil namelijk weer kunnen reizen, kunnen feesten, uiteten, stappen. Het “gewone” leven, terug naar “normaal”.
Melissa vertelt haar verhaal. Ze gaat dood, want ze is terminaal. En dat vertelt ze op haar Instagram pagina aan ruim 200.000 volgers. En in haar net verschenen boek. Ze besliste eerder vandaag over haar urn. En ze vertelt dat ze geniet van de kleine dingen. Van het contact met haar moeder en de kleine grapjes die ze samen maken. Ze heeft vandaag rust genomen en rekening gehouden met haar energie. Ondertussen heeft ze een constante pijn.
Met het oog op het naderende einde, kiest Melissa er voor om vooral nog echt even te leven, hoe beperkt ook. Het gaat helemaal niet om vliegen, feesten, grootse plannen. Het gaat om vriendschap en liefde en de kleine dingen die er werkelijk toe doen. Het gaat om het leven dat haar onherroepelijk ontglipt.
Ondertussen blijven mensen zeiken over van alles en nog wat. Over dingen die er eigenlijk helemaal niet toe doen. 1e-wereld problemen. Luxe problemen.
En ik kan alleen maar concluderen dat heel veel mensen hun waardevolle tijd versnotten aan niets. Omdat “normaal” voor velen nooit genoeg zal zijn.
Ik zou willen dat deze mensen vaker tevreden zouden kunnen zijn met wat ze hebben, in plaats van boos over hetgeen ze niet hebben.
Comments are closed