Daar zit hij, de Italiaan aan de bar. Zijn haren glimmen. Zijn bril is hip. Aan zijn pols bungelt een stuk opzichtig staal waarvan hij de tijd kan aflezen. Het hemd open tot het derde gaatje, zodat zijn bruine bast met haar te zien is. Aan zijn zijde zit zijn vrouw. Slank. En ook met hippe bril. Haar jurk accentueert haar figuur. Haar haar haar gezicht. Ze zitten er wel een beetje streng bij. Alsof ze daar zitten omdat het moet. Er lijkt niet veel plezier in te zitten.
De Italiaan aan de bar drinkt een kleine alcoholische versnapering. Hij neemt af en toe een chipje. Veel praten met zijn vrouw doet hij niet. Hij lijkt zich vooral te ergeren aan de mensen die uit het restaurant komen. Die zijn daar veel te vroeg naar binnen gegaan. Dat kon hij aflezen van zijn stalen polsklok.
Het kan ook zijn dat hij zicht ergert aan zijn zoontje. Die zit namelijk aan een waterkan te prutsen. En dat lijkt slecht te reflecteren op zijn haast gestyleerde aanwezigheid aan de bar, met zijn tot in de puntjes verzorgde vrouw en zijn glimmende krullen op borst en hoofd. Hij wijst. En hij gebaart. Zoals alleen hij dat kan.
Het blijkt dat hij zich ergert aan zijn dochter. Zij wordt namelijk op niet mis te verstane wijze toegesproken op haar plicht om op haar broertje te passen. Het meisje krimpt ineen en zoekt met haar ogen contact met haar moeder. Maar die nipt aan haar drankje. De situatie is helder. De Italiaan aan de bar heeft regels. En het is het meisje helder. Ze verdwijnt subiet met haar broertje uit beeld.
En het plaatje is weer mooi. De Italiaan aan de bar. Met zijn mooie vrouw. En zijn mooie uiterlijk. Alles zoals het hoort. Het is een hip stel, dat weet hoe het hoort. Pas als het drankje genuttigd is en de klok zegt dat de tijd is aangebroken, zal het niet langer de Italiaan aan de bar meer zijn.
Comments are closed