Het is al laat. Iedereen slaapt. Buiten is het stil. De straten zijn leeg.
De lichten heb ik net uit gedaan. Alle deuren zijn op slot en de laatste rommeltjes zijn opgeruimd. Ik zou ook moeten gaan slapen. Maar ik had nog een muziekje op staan voor bij het uitruimen van de vaatwasser. Dus blijf ik nog even plakken. Alsof het het laatste rondje aan de bar is.
Terwijl ik naar buiten kijk speelt de muziek. Het is zo’n moment van zijn. Het hebben van een gevoel dat je niet onder woorden hebt gebracht. Niemand die dat verstoort. Het is een moment van verstilling. Van koesteren en ondergaan. Het is zoals het is, en het is goed zo. Ik omarm het niets. En daarmee het alles.
Er komt geen barman die het laatste drankje brengt. Er is geen enkele aanleiding om op te kijken, of in beweging te komen. Ik bedacht iets, maar weet niet wat. Halverwege dat de gedachte ontstond loste deze weer op.
Alles is klaar vandaag. En nog iets bedenken voor morgen gaat niet gebeuren. Ga maar, zeg ik tegen mezelf, zonder woorden. Ga maar slapen. Doe het laatste lichtje maar uit. Leg jezelf te rusten.
Maar het moment is zo fijn. Een ander nummer is net begonnen. En het zou jammer zijn dat nu af te breken. Dus blijf ik nog even plakken. En denk ik aan niets. Maar voel eigenlijk alles.
Nu, in dit moment, ben ik tevreden.
Comments are closed