Soms valt je ineens iets op. Een beweging in de verte. Een verandering in je ooghoek. Je wendt je blik op hetgeen er bewoog. Je ziet niet meteen wat het is. Je hersenen kunnen het niet thuisbrengen en de herkenning is er niet. Toch blijf je kijken. Wachtend totdat wat je ogen zien omgezet wordt in begrijpbaar beeld. Omdat we meestal niet precies waarnemen wat we zien, vult ons brein de logica in en vertelt ons wat het is dat we zien. Maar soms duurt dat even. En soms zien we iets dat eruit ziet als iets dat we herkennen, maar toch klopt er iets niet.
Soms luister je naar muziek, maar val je in op de tweede tel en herken je het nummer niet. Je hoort de melodie en je hoort het ritme. Maar om een of andere reden zit je er een tel naast en klopt de logica van de muziek niet. De melodie is mooi en ergens is er herkenning, maar het valt iedere keer op het verkeerde moment in en je lijkt je niet te kunnen resetten om op de één uit te komen.
In de verte is er een verlicht raam, met daarachter een persoon. Je ziet het niet scherp, maar het lijkt echt op iemand die onder de douche staat. Een silhouet van een naakt persoon die de haren staat de wassen. Die zich draait onder de warme straal water. Zeep pakt en met een washandje de oksels wast. Even uit beeld verdwijnt, om dan weer verder te douchen.
Dat wat je niet meteen herkende, maar waarvan je dacht dat het een hondje was dat op het veld rende blijkt een plastic zak te zijn die door de wind opgepakt werd en bewoog op het ritme van de turbulentie en bleef haken achter een tak. Nu je het hebt gezien, kun je ook niet meer terug naar het speelse dier dat zichtbaar plezier had in het rondhupsen op het gras.
De melodie die je hoorde, de akkoorden, het ritme dat als nieuw en fris, maar toch ergens bekend klonk, is ineens het nummer dat al weken op de radio te horen is. Je kunt niet meer terug gaan naar de exotische klanken van het nummer dat helemaal niet bestaan heeft, maar alleen even in jouw hoofd speelde en je verwonderde.
De naakte persoon blijkt een tak te zijn die voor het verlichte raam heen en weer bewoog. Het kleine moment van verwondering, een klein beetje opwinding misschien, is geheel verdwenen. En wanneer het licht achter het raam ook uitgaat, is de spanning voor altijd verbroken.
Soms is wat er niet is iets heel moois. Een moment van intens waarnemen, zonder echt waar te nemen. Inspannend kijken, aandachtig luisteren. Gevangen in de tijd die het duurt voordat je waarneming en de realiteit over elkaar schuiven en je hersenen je misschien van verwondering naar teleurstelling laten schieten.
Het ongrijpbare gevoel van onscherpte. Een magisch moment. Heel even. Zien wat er niet is.
Comments are closed