Wanneer je moe bent. En je lijf zich al eigenlijk in bed waant.
Zo’n lome moeheid. Een warme moeheid.
Maar je zit nog lekker in je stoel. Of je hangt op de bank. Misschien staat de TV nog aan en kijk je niet echt meer, maar luister je naar het achtergrondgeluid. Besef je dat je mogelijk toch even de ogen gesloten had. Maar je hebt geen idee hoe lang dan al.
Misschien lees je een boek. Of eigenlijk… hou je een boek vast en heb je net een bladzijde omgeslagen terwijl je niet meer weet of je de vorige wel echt gelezen hebt.
In bed liggen zou beter zijn, maar naar bed gaan kost teveel moeite. De ogen sluiten en in slaap vallen zou het makkelijkst zijn, maar het daarna wakker worden om toch onder de dekens te kruipen is niet erg aanlokkelijk.
Misschien luister je naar de mooie klanken van een lied en nemen ze je mee op reis. Wiegen ze je in slaap.
En je omarmt de moeheid. Een mooie moeheid.
En daar ga je. De knop gaat om. Welterusten.
Comments are closed