Er zijn ontelbare verhalen over geschreven. En nog eens zo veel gedichten. Het is bezongen in liedjes ook. In de mooiste woorden en de simpelste zinnen. Van bombastisch “larger than life” tot eenvoudig en “down to earth”. In rauwe emotie en in liefdevolle beschouwingen. Abstract of intiem, soms verwijtend, vragend, berustend, soms ook boos, poëtisch, teder.
Iedere uiting ervan met bestaansrecht. Ieder op zich met een eigen geschiedenis, met een lading die tegelijk universeel is, maar in alle gevallen ook volkomen persoonlijk. Herkenning, erkenning. Troost en houvast biedend.
Ik schreef eerder het niet bijster originele, maar wel compacte “Zolang ik je zal herinneren, zolang zul je er zijn.”
En dat is wat mij betreft de essentie van het koesteren van vriendschap, het eren van wat je liefhebt, het rechtdoen aan wat is, was en zal blijven bestaan als waardevol. Ook al ligt het in het verleden. Of misschien juíst als het in het verleden ligt. Het enige dat dan blijft, is de herinnering.
Comments are closed