Ik maakte vroeger mixtapes. Meestal voor mezelf, maar vaak ook voor vrienden en vriendinnen. Ja, opa spreekt. Cassettebandjes. Iets uit het land van ooit. Want het was een tijd waarin je niet gewoon even een playlist aanmaakt in Spotify of Apple Music en dan even snel de link kunt doorsturen en klaar is het baasje. Nee, iets met een walkman en een potlood, en soms een eindeloze spaghetti van opgefrommelde tape.
Een mixtape maken deed je niet zomaar. Het kostte tijd en moeite. Het was speciaal. Met aandacht precies die liedjes uitkiezen die het beste zouden passen bij de sfeer en het gevoel en het verhaal dat je wilde vertellen. En dan de keuze maken of je een 60 minuten bandje helemaal vulde, of een 90 minuten bandje aan 1 kant, zodat de ander het zelf aan zou kunnen vullen.
Een mixtape was zoals het met de hand schrijven van een brief. Met aandacht de woorden kiezen en proberen netjes te schrijven. In mijn geval een hopeloze zaak. Soms kwam er ook een briefje bij die mixtape. En in ieder geval een hoesje. Daar had ik dan een speciale layout voor gemaakt op de computer, zodat het er ook nog ’s aardig uitzag.
Met een aantal vrienden en klasgenoten deelde ik zo eigenlijk heel poëtisch verhalen in de vorm van muziekcollages. Ik stuurde dan zo’n tape met de post naar een vriend in Duitsland, of een vriendin in Oostenrijk. Gewoon een stukje pakpapier eromheen en een postzegel erop. En dan maar wachten op de reactie. Soms weken later een lief briefje met een dankjewel, soms een tape retour met muziek die ik nog nooit gehoord had. En dan soms iets dat was opgenomen van de radio, of overgenomen van een plaat, of een kopie van een ander bandje, en zelfs een opname ergens opgenomen tijdens een optreden in een bar of buiten op een veld. In ruil kreeg ik eens uit Duitsland het nieuwe album van Madonna op tape. Gewoon officieel gekocht in een winkel. Niet mijn ding. Maar ik heb die tape nog steeds in een kast liggen, dat dan weer wel.
Op een gegeven moment werden de tapes verruilt door CD’s. En de romantiek van “het ambacht” ging een beetje verloren. Liet je een tape gewoon lopen van begin tot eind, met een CD kon je ineens een track skippen. En MP3’s maakten het er niet beter op. Dan toch liever vinyl scoren na lang door de bakken te bladeren bij Bullit of Freaky Records, bij Kroese, of obscure uitgaves bij Memory zoeken. En dan de juweeltjes op een cassette verzamelen en delen met anderen. Ik kwam laatst een stapel tapes tegen met Avro’s 3xDoordraai mixen, met Ben Liebrand’s minimixen, live opnames uitgezonden bij Ferry Maat’s Soul en Discoshow, hele albums met lange versies via de LP show door Wim van Putten, mijn eigen mixen van soul en hiphop, en hele obscure experimentele hiphop en house bij de VPRO.
Het vinden en verzamelen, en het delen van muziek is met Spotify een vrijheid die eerst niet bestond. Maar toch haalt het bij lange na niet de ervaring van die mixtapes en kopietjes.
Ach. Mijmeringen terwijl ik naar mijn Alternative Rock playlist luister waar inmiddels 580 nummers voor bijna 40 uur luisterplezier bij elkaar gegooid zijn. Onbeperkte duur, kom daar maar eens om met zo’n prehistorisch cassettebandje.
Comments are closed