Het gaat gewoon voorbij.
Het gewoon laten liggen. Er niets mee doen. Dat je al een hele tijd het gevoel hebt dat je ermee bezig zou moeten zijn. Misschien dat je het iemand hebt beloofd. Of erger: je hebt het jezelf opgelegd. Want het is belangrijk. Was belangrijk.
Het staat op je to-do lijstje en je hebt er al veel aan gedacht. Je bent ermee bezig geweest. In je hoofd vooral. Het moet af. Het moet gedaan worden. Maar om een of andere reden laat je het liggen. En gebeurt er precies niets. De tijd tikt voort en het moment nadert dat je gewoon moet toegeven dat er niets mee is gedaan en dat het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook gewoon helemaal niet meer gaat gebeuren. Gewoon, niet. Nooit.
Het zit in het grijze gebied tussen berusting en irritatie. Tussen plichtsbesef en, ja, wat eigenlijk? Teleurstelling? Fatalisme? Desinteresse?
En de grap is dat het waarschijnlijk geen enkele impact heeft. Dat het alleen maar in je eigen hoofd heeft rondgespookt. Zonder huur te betalen heeft het in je hoofd geleefd. Heeft het ruimte ingenomen en heeft het tijd gekost. En dan het besef dat als je het maar lang genoeg laat liggen, het gewoon vergeten wordt, alsof het nooit heeft bestaan.
Wat was nou het ergste dat kon gebeuren? Wanneer er geen bloed uit loopt en er niemand echt last van heeft gehad, is de vraag waarom het zo lang is blijven vragen om je aandacht. Moreel besef? Dat de wereld er beter van zou worden?
Het gewoon laten liggen. Er niets mee doen. En dat je daar gewoon mee weg lijkt te komen. Misschien wel een gemiste kans. Maar blijkbaar is het dus niet belangrijk en was het dat vanaf het begin eigenlijk al niet.
Het gaat gewoon voorbij. Streep het maar af en kijk er niet meer naar terug.
Comments are closed