Wanneer je honger hebt moet je geen boodschappen doen.
Dat heeft zich keer op keer bewezen.
Dan loop je met je lijstje, fysiek in je hand of uit het hoofd, door de winkel en wil je alleen kopen wat je bedacht had te gaan halen. Maar dan blijkt bij de kassa dat er plots als uit het niets en geheel onverwacht (huh, hoe komt dát nou in m’n mandje?) een pak koeken, een zak chips, lekkere kaasjes, die veel te dure gekruide nootjes, of een bakje met voorgesneden fuet (is het nou écht zo moeilijk om zelf met een mesje wat plakjes salami af te snijden?) langs de scanner te gaan en bij ieder piepje stijgt zowel het ongemak als ook de eetlust.
Dan kom je thuis en dan was het eigenlijk de bedoeling om een boterham met kaas te eten, maar dan blijkt het pak koeken al aangerand te zijn en zijn je vingers het bakje Spaanse worst al aan het openpeuteren. De droom van iedere marketeer die gokt op de impulskoper die het geen hol uitmaakt dat ie 3x zoveel betaalt voor een gemakssnack, alleen maar omdat deze al met speeksel in de bek bezig was met de lekkere trek. En dan hebben we het nog geeneens over de geur van de broodhoek en de luchtjes uit de versafdeling die aanzetten tot smulpaperij.
Iets anders, maar meer van hetzelfde: wanneer je nog niet zeker weet wat je gaat koken, dan moet je dus niet gaan wandelen in expat-city.
Zeker niet zo aan het eind van de middag en begin van de avond, wanneer de werkende mens net thuis is gekomen en de kookplaten en afzuigkappen aangaan. Dan kun je namelijk wel bedacht hebben dat je aan de piepers met jus gaat, en een bal gehakt en een handvol spruitjes, maar dan zou het ook zomaar kunnen dat je toch besluit iets te bestellen met een wat exotischer samenstelling.
Ik liep het huis uit en bij het op slot doen van de voordeur, trok de geur van knoflook mijn neus in. Een paar stappen verder rook het naar India. En toen naar China. Het volgende huishouden was spekjes aan het bakken. Onmiskenbaar. En weer wat verder zaten de uien net in de pan. Ik stelde me een Italiaanse maaltijd voor. Toen kwam een beeld van een goed stuk naan naar boven. Lekker met een yoghurtsausje. Nog weer wat verder stamppot met worst.
In het voorbijlopen zag ik in verschillende keukens de bedrijvigheid. Een rijstpan. Een snijplank met paksoi. Een braadpan waar gehakt in verdween. Een bakplaat met een deegje en tomatensaus. Iemand kwam met een netje uien aanlopen. Ergens anders werden paprika’s gesneden. En, getverderrie, een gore komkommer werd in blokjes in een bak sla gemieterd.
Al die geuren uit de wereldkeuken; heerlijk! En eetlustopwekkend. Expat-city, een geurige gemeenschap.
In de winkel bij het mandje pakken komen die twee dingen ineens heel erg samen. Niks geen spruitjes. De zin in Spaanse hapjes is aangewakkerd. En zo sta je dan dus ineens met, naast een bult prefab tapas, jawel, een fuet bij de kassa. Die bal gehakt doen we morgen wel.
Comments are closed