Niets mooiers dan mensen te zien genieten. Van een lekker chocolaatje dat op de tong wegsmelt. Je lekker tegen je geliefde nestelen, terwijl die een arm om je schouder slaat. Het plots landen van een vlinder op je knie terwijl je ergens op een bankje zit. De verwondering van een kind in een dierentuin dat voor het eerst een baby giraffe ziet. Vrienden die samen aan een kampvuur zitten en elkaar verhalen vertellen. Huppelen. Ook als je al lang je jeugd voorbij bent.
Ik wilde nog wat werken en had de TV aan staan. Ed Sheeran die een concert gaf in Wembley Stadium. In plaats van te doen wat ik nog dacht te gaan doen, keek ik met een schuin oog naar het scherm. Ik zag mensen vol vreugde en met totale overgave meezingen. Elton John kwam een stukje meespelen. 80.000 mensen in vervoering. En de camera ging van de ene fan naar de andere. Extatische gezichten. Zweet op het voorhoofd. En meezingen. “And they say… She’s in the Class A Team… Stuck in her daydream… Been this way since eighteen”. Mensen omhelsden elkaar. Dansten met elkaar. Corny as hell, maar wel authentiek mooi en uiterst aanstekelijk.
Van de week had ik een gesprek met iemand die ik nog maar net had ontmoet. Het was een zakenlunch. Misschien kun je je er een beeld bij vormen. Een eerste indruk maken. Niet te veel vertellen, maar wel genoeg om het interessant te houden. Aftasten waar de grenzen liggen. Kun je dan jezelf wel zijn? Blijf je op de vlakte, of ga je vol passie het gesprek aan? Ik meende op te merken dat het in de richting van imponeren ging. Ik had daar zo geen zin in. Ik ben zo klaar met die facade van ‘kijk eens hoe goed ik wel niet ben’.
Ik wil authentiek. Oprecht. Met passie. Overtuiging. Ik ben klaar met opgeklopt. We schijten allemaal op dezelfde plee. Hoppa, daar heb je het. Plat? Zeker. Maar wel zo eerlijk. Waarom zetten we het genieten aan de kant om daarvoor in de plaats te doen wat we denken dat de ander vindt dat we moeten doen?
Ed op een podium. In zijn eentje. Doet zijn ding. Gewoon, omdat dat moet. Van binnen. Niet vanwege de buitenkant. En een man in het publiek gaat uit zijn pannetje en doet een dansje. Omdat ie het niet helpen kan. Mensen om hem heen kijken en nemen zijn aanstekelijk genieten over. Ze voelen zijn drang naar vervoering. En gaan er in mee.
Dus zei ik iets in die richting en legde ik uit dat ik even mezelf ging zitten zijn. Ik vertelde over mijn achtergrond, over wat ik had gedaan, waarom ik dat had gedaan, en wat ik van de industrie op dit moment denk. Wat mijn plek daarin is of kan zijn. Ik liet de conventies even voor wat ze waren. Een tafeltje verder knikte iemand die schijnbaar mee had zitten luisteren. Mogelijk was mijn enthousiasme aanstekelijk of had ik met iets meer overgave gesproken dan ik zelf in de gaten had. Hij leek het met me eens te zijn. Gaf me een glimlach. Moedigde me aan. Ik verschoof mijn blik terug naar mijn gesprekspartner. De ernstige rimpel van imponeren was veranderd in een open blik met een glinstering in de ogen. Zijn masker was afgelegd. En er was wederzijds enthousiasme ontstaan.
Ik sprak iemand anders. Hij zei: “Ik ben niet meer jong en onbezonnen, dus ik zou niet meer kunnen wat ik voeger wel kon.” Ik begreep wat hij zei, maar ik wilde het er niet mee eens zijn. Dat van dat huppelen, ook als je je jeugd voorbij bent, daar geloof ik nog steeds in: wanneer je huppelt kun je niet star blijven. Wanneer je stopt met vragen stellen, wanneer je niet meer open wilt staan voor verwondering, verlies je dan je enthousiasme?
Ed Sheeran vertelde hoe spannend hij het vond, hoe zenuwachtig hij was geweest voor het optreden. Maar ook hoe ongelooflijk mooi hij het had gevonden dat er zo veel mensen speciaal voor hem naar Wembley waren gekomen. Hij genoot van het genieten van de ander. Wat hij deed, deed er toe. Maar geldt dat niet voor iedereen die eerlijk en oprecht met passie het beste uit zichzelf haalt en het daarmee voor anderen mogelijk maakt om ergens van te genieten?
We hadden al langer met elkaar gesproken dan dat de bedoeling was geweest. We waren de tijd vergeten. En we maakten de afspraak er een vervolg aan te geven. Toen ik daar aan terug dacht, klapte ik met een glimlach de laptop dicht en zette ik de TV een standje harder.
Comments are closed