Er zit een man in de lobby. Ik had ‘m net bij het inchecken al gezien. Maar nu zit hij op een poef. Het is een beetje een komisch stilleven. Hij lijkt op iemand te wachten. En die iemand probeert hij te bereiken via een app. Een app op zo’n overmaatse telefoon. Die telefoon is net zo overmaats als zijn buik.
Wat. Een. Buik.
Nou weet ik ook wel dat mijn eigen pens eigenlijk ook niet gewoon meer een aardig bourgondisch buikje is, maar toch ook al een exemplaar waar wel eens wat aan gedaan mag worden. Voor een deel schrijf ik dat toe aan de maaltijden die ik onderweg na een lange rit in een hotel tot me neem, net zoals nu een barhap met een koude pils. Toch wel verdiend na een lange, vermoeiende rit met files, een bak regen waar je “U” tegen zegt (er kwam zoveel naar beneden, dat je op de snelweg niet harder kon dan 30km/u en aquaplaning een geheel nieuwe dimensie heeft gekregen), en ik weet niet hoeveel ‘Baustellen’ (ja, ik zit in Duitsland).
Maar terwijl ik over die gemakshap heenkijk, zie ik dus de imposante bult van een buik. Met daarop die telefoon, die, net zoals een bever een steen op zijn buik in balans houdt, knus meebeweegt met de beweging van de buik. Adem in, adem uit. De knoopjes van het overhemd bewegen ook mee. Ik zie ze er al bijna vanaf schieten. Goed stiksel wel. Dit is een buik met een rijke historie. Een hele geschiedenis van groei ligt er aan ten grondslag. Dit is een exemplaar waar moeite in gestoken is. En die heel veel voeding heeft genoten. Dit is er een die niet zomaar van de ene op de andere dag het levenslicht ziet. Dit is er een waar enig ontzag voor op z’n plek is.
Zijn collega heeft zich bij de eigenaar van de buik gevoegd. Hij valt een beetje in het niet, ook al heeft ook hij een exemplaar waarbij ik gewoon nog steeds slank ben. Ze overleggen of ze blijven wachten op de derde persoon. Ze gaan namelijk, hoorde ik, naar een authentiek Duits restaurant, alwaar ze van plan zijn een authentiek Duits gerecht te gaan eten. Iets met een half varken en een fust pils. De derde persoon gaat niet mee. De overmaatse telefoon verdwijnt in een tas. En de buik beweegt richting uitgang. En waar de collega nog door de draaideur naar buiten gaat, neemt de buik de dubbele deur ernaast, want hij blijkt niet door de draaideur te kunnen.
Ik denk dat ik in plaats van een tweede biertje gewoon een espresso ga bestellen en nog een eindje ga wandelen. Morgen gewoon door de draaideur naar buiten.
Comments are closed